STRACH

Odwaga to panowanie nad strachem, nie jego brak.

           Koniec wakacji a tym samym - początek roku szkolnego. Dla jednych jest to radosny czas, dla innych udręka którą pragną jak najszybciej zakończyć. Ciężko stwierdzić czym dla mnie jest ten czas. Szkoła się zaczęła i nie pozostaje nic innego jak akceptować to. Cóż zatem mogę napisać o swojej nieobecności? Zapewniam, niewiele. Dwa miesiące, podczas których moja obecność tutaj, czy na jakichkolwiek portalach była równa zerze, były dosyć typowe. Nie mogę napisać że wydarzyło się coś niesamowitego co odciągnęło mnie od świata w Internecie. Nie mogę także napisać że mi się znudziło i cały ten blog był tylko słomianym zapałem, ponieważ to nie prawda. Myśląc nad tym co powinnam napisać i jak się wyjaśnić dochodziłam do wniosku, że nie mam obowiązku składania wyjaśnień. 

          Zakładając tego bloga pisałam iż jest to strona dla mnie, to ja podejmuję tutaj decyzję i ja tutaj rządzę. Dlatego też myślałam że nie muszę się tłumaczyć. Doszłam jednak do wniosku że wszystko co tutaj jest nie jest tworzone tylko przeze mnie, poza mną jesteście tutaj wy - moi czytelnicy. I to wy gracie tutaj główną rolę. Dzięki wam tworzymy tutaj spójną całość i dzięki wam to wszystko istnieje. W końcu, jaki byłby sens jeżeli nie miałabym żadnego odzewu? Dlatego też przychodzę z tym postem z zamiarem wytłumaczenia swojej nieobecności. I przychodzi mi to niewiarygodnie ciężko. Nie potrafię znaleźć racjonalnego powodu. W głębi duszy czuję iż jest to spowodowane strachem przed całym życiem w Internecie do którego sama siebie pcham. I choć ciężko jest uchronić się od tego świata, to sytuacja ma się kompletnie inaczej gdy mowa tu o blogowaniu. Jakiś czas temu, w jednym ze swoich ostatnich postów napisałam o sprzedawaniu swojej prywatności. O tym że wiele z nas robi to nieświadomie, za darmo czy też dla atencji. I zaczęłam zastanawiać się, w jakim celu ja to robię? Pisanie sprawia mi ogromną przyjemność - to niepodważalny fakt którym wiele razy dzieliłam się tutaj. Doskonale wiem iż to co wrzucam do internetu stanowi zaledwie malusieńki procent mojego życia prywatnego, ale to wciąż budzi strach. 

           To właśnie jest moją wymówką; strach przed nieznanym. Podjęłam jednak decyzję: chce to kontynuować, chcę być tutaj z wami i dzielić się swoimi przemyśleniami. To jest to co lubię i to co sprawia mi tak ogromną przyjemność. Wspomniałam kiedyś że podejmowałam w życiu wiele prób odnalezienia samej siebie i nigdy nie wychodziło. Wiele rzeczy kończyłam szybko, inne faktycznie trwały nieco dłużej; nic jednak nie sprawiało mi tak ogromnej przyjemności co blogowanie. Nic nie dawało mi tyle szczęścia, dumy. Czy jest mi przykro? Czy żałuję? Nie. Wychodzę z założenia że właśnie to było mi potrzebne abym mogła dojść do racjonalnych wniosków. 

Odwaga nie przychodzi od tak, trzeba przekraczać pewne granice i wychodzić ze swoich stref komfortu aby przekonać się czy warto. 

Tak więc jestem tu, pełna nowych pomysłów i stęskniona za tym światem. Stęskniona za wami; koniecznie napiszcie mi co działo się u was przez okres mojej nieobecności. 

Marysia.